WELKOM / BIENVENIDO


MAG IK ME VOORSTELLEN MET EEN LIEDJE?

¿PERMITE QUE ME PRESENTE CON UNA CANCIÓN?


MI CANCIÓN MUY PREFERIDA:

CUCURRUCUCÚ PALOMA



CUCURRUCUCÚ PALOMA, NO LLORES

(LIEF DUIFJE MIJN, WAAROM AL DIE TRAANTJES DIJN?)

Dicen que por las noches
no más se le iba en puro llorar;
dicen que no comía,
no más se le iba en puro tomar.
Juran que el mismo cielo
se estremecía al oír su llanto,
cómo sufrió por ella,
y hasta en su muerte la fue llamando:
Ay, ay, ay, ay, ay cantaba,
ay, ay, ay, ay, ay gemía,
Ay, ay, ay, ay, ay cantaba,
de pasión mortal moría.
Que una paloma triste
muy de mañana le va a cantar
a la casita sola con sus puertitas de par en par;
juran que esa paloma
no es otra cosa más que su alma,
que todavía espera a que regrese
la desdichada.
Cucurrucucú paloma,
cucurrucucú no llores.
Las piedras jamás, paloma,
¿qué van a saber de amores?
Cucurrucucú, cucurrucucú, cucurrucucú,
cucurrucucú, cucurrucucú,
paloma, ya no le llore
EIGEN VERTALING EN NADERE INFO OVER DIT LIEDJE:


14 oktober 2009

FOTOGRAAF : SANDER DE CLERCQ

Zelden een (jonge) fotograaf ontmoet die zo eenvoudig, spontaan, eerlijk, pretentieloos én tegelijkertijd ook heel mooi, aandoenlijk warm en aantrekkelijk kunstig met het medium fotografie omgaat.

Sander De Clercq heeft een grafische opleiding genoten en dat zie je ook aan zijn beelden die hun kracht vooral halen uit een met het oog en het hart gekozen combinatie van kleur(temperatuur), licht, sfeer en standpunt.

Veel aandacht voor de mens als een op zichzelf aangewezen of op zichzelf gericht sociaal wezen, soms ook wel als een op zichzelf geworpen of in zichzelf gekeerd individu. Daarnaast ook ruim aandacht voor de leefomgeving, de 'levenloze' en levende organische en structurele contexten waartussen en waarin de mens zich beweegt en leeft, signalen en sporen achterlatend.

De foto - grafisch kunstig en kunstzinnig gecapteerde kleur-en-sfeer beelden van Sander De Clercq zijn het resultaat van een door het oog, het gevoel en het gemoed gedreven rake waarneming met een warme, bijna hunkerige blik naar de op zichzelf aangewezen of op zichzelf geworpen mens dan wel naar de zich afkerende mede-mens, soms overgaand in een weemoedige speurtocht naar de afwezige mens, via achtergelaten signalen en sporen.

Fotografie uit het hart, eenvoudig maar ontroerend mooi én een beetje triest, zoals de lach in een traan van een "clown". Instinctief voel ik hier ergens de klank van de ziel van de "gitano", een echo van mijn eigen "gitano" ziele-zijn, el son flamenco de mi alma agitanada.


Geen opmerkingen: