WELKOM / BIENVENIDO


MAG IK ME VOORSTELLEN MET EEN LIEDJE?

¿PERMITE QUE ME PRESENTE CON UNA CANCIÓN?


MI CANCIÓN MUY PREFERIDA:

CUCURRUCUCÚ PALOMA



CUCURRUCUCÚ PALOMA, NO LLORES

(LIEF DUIFJE MIJN, WAAROM AL DIE TRAANTJES DIJN?)

Dicen que por las noches
no más se le iba en puro llorar;
dicen que no comía,
no más se le iba en puro tomar.
Juran que el mismo cielo
se estremecía al oír su llanto,
cómo sufrió por ella,
y hasta en su muerte la fue llamando:
Ay, ay, ay, ay, ay cantaba,
ay, ay, ay, ay, ay gemía,
Ay, ay, ay, ay, ay cantaba,
de pasión mortal moría.
Que una paloma triste
muy de mañana le va a cantar
a la casita sola con sus puertitas de par en par;
juran que esa paloma
no es otra cosa más que su alma,
que todavía espera a que regrese
la desdichada.
Cucurrucucú paloma,
cucurrucucú no llores.
Las piedras jamás, paloma,
¿qué van a saber de amores?
Cucurrucucú, cucurrucucú, cucurrucucú,
cucurrucucú, cucurrucucú,
paloma, ya no le llore
EIGEN VERTALING EN NADERE INFO OVER DIT LIEDJE:


25 augustus 2009

FOTOGRAFIE : DE KASK MASTERS 2009 /1 : BIEKE DEPOORTER

Webpagina KASKWEEK 2009 : BIEKE DEPOORTER

1. Het project:

De versbakken KASK meesteres BIEKE DEPOORTER beschrijft haar afstudeer project als volgt:

"Driemaal één maand lang liet ik me meevoeren met de Transsiberische trein, langs vergeten dorpen, van woonkamer tot woonkamer. Enkele neergeschreven Russische woorden volstonden om opgenomen te worden in de warme chaos van het gezin. Toevallige ontmoetingen bepaalden mijn slaapplaatsen.
De woonkamer als epicentrum van hun leven zorgt voor een intiem contact tussen de Russische bewoners. Hier wordt zowel geslapen als gegeten, gedronken en geweend. Ik maakte hier even deel van uit. Hun zetel werd voor één nacht mijn bed. Zo beleefde ik momenten van kortstondige maar krachtige betrokkenheid.
En nadien trok ik onvermijdelijk weer verder."

Dit is in ieder geval iets wat met recht en reden een PROJECT mag worden genoemd. Het werd blijkbaar goed overdacht en gepland én er werden inspanningen geleverd, wat uiteraard nog niet meteen garant staat voor een goede uitwerking en zeker niet voor een resultaat dat als een samenhangend, betekenisvol beeld (foto) dokument kan worden betiteld, hoe groot de persoonlijke betrokkenheid ook moge geweest zijn. Zoals de beschrijving van het project eigenlijk al aangeeft en zoals het ook uit de op het web beschikbare foto's blijkt : dit project steunt iets te veel op het toeval om een afgewerkt, uitgerijpt, voldragen en sturend beeld verhaal als geheel te kunnen bieden. Het blijft nochtans -als afstudeer project - een creatief opgevat, rijk gevuld maar tegelijk ook iets té veelzijdig belicht, boeiend werkstuk, een zeer degelijk platform om op verder te bouwen. In mijn ogen, het beste, en eigenlijk ook het enige échte project - die naam waardig - uit de gehele Kask master foto mand 2009.

2. De fotografische resultaten:

Deze fotografe is één van de uiterst zeldzame Kask masters 2009 die zich de moeite heeft getroost om een eigen webwerfje voor haar eindwerk op te zetten. Dit getuigt niet enkel van enige deugdelijke professionele ingesteldheid maar vooral ook van enig respect voor zichzelf, het gestelde doel, het geleverde werk en het bereikte resultaat, alsmede van enig respect voor potentiële geïnteresseerde 'externe waarnemers', gemeenzaam 'het publiek' genoemd, zoals bedenker en schrijver dezes, bv, maar niet in het minst ook voor alle mensen die bereidwillig en gastvrij als fotografisch 'onderwerp' in dit project hebben gefungeerd.

Het persoonlijk webwerfje van BIEKE DEPOORTER laat in elk geval toe, maakt het zonder meer mogelijk om een meer compleet en informatief beeld te krijgen, zowel van haar eindwerk zelf als van andere, eerdere of toekomstige plannen, visies en resultaten. Het klinkt als en het is ook een simpele waarheid als een simpele koe dat men dan natuurlijk effectief plannen, visies en resultaten moet hebben... om ze te kunnen voorleggen, zoals BIEKE DEPOORTER dit hier ook doet en bewijst.

Wat me bij het bekijken (via het webwerfje van BIEKE DEPOORTER) van de beelden van dit project, het eerst en het meest opviel, is de 'natuurlijke kracht' die in het fotografisch beeld ligt, de kracht van het beeld op zich, zoals het grotendeels ongekunsteld en ongezuiverd (digitaal) werd gecapteerd, gedeeltelijke 'onder- of overbelichting' en digitale 'ruis' inbegrepen. De intense en bijna exclusieve aandacht voor en op het onderwerp zelf, als een menselijk en/of maatschapppelijk fenomeen, zonder (al te veel) rekening te houden met compositorische overwegingen of 'wetmatigheden', laat staan met vooropgezette 'artistieke' doelen of berekeningen. Werkend met het voorhanden zijnde licht ook, hier en daar slechts ondersteund of geaccentueerd met een weloverwogen inbreng van (meestal onrechtstreeks gereflecteerd) kunst (flits) licht. Dit zorgt ervoor dat de aandacht geheel en ook met betrokkenheid en respect op het onderwerp zelf, de inhoud en dus het gestelde humanitair-documentair fotografisch doel komt te liggen, hoewel BIEKE DEPOORTER tezelfdertijd een goed oog heeft voor wat het zoekerbeeld vormelijk en compositorisch versterkend kan bijbrengen, evenwel steeds de voorrang gevend aan 'WAT' er te capteren valt, niet aan 'hoe' men dit zou kunnen doen of voorstellen.
Dit is een ziens- en werkwijze die (terug) aansluit bij de beste tradities in de humanistisch- documentaire fotografie en mijns inziens tezelfdertijd ook met de essentiële functies en opdrachten die het medium 'fotografie' als autonoom medium heeft, ook of juist vooral in de veelal zielloze en duidelijk zieltogende 'artistieke sector' die meer dan ooit nood heeft aan levensreddende injecties van 'humanitas' . Indien de grote - zo niet de grootste - Nederlandse fotograaf met een uitgesproken mondiaal humanistische visie, ED VANDERELSKEN, nog leefde, hij zou me ongetwijfeld volmondig kunnen en willen bijtreden.
Het klinkt misschien wat belegen en démodé, maar het aloude en gedegen 'artistiek' principe, het adagium dat 'vorm en inhoud' het best één of het minstens toch onderling eens zouden moeten zijn, blijft mijns inziens wel een na te streven nobel oogmerk. In het eindwerk van BIEKE DEPOORTER zou op dit vlak hoe dan ook meer dan één tandje kunnen bijgestoken geweest zijn, in de afzonderlijke beelden op zich, maar vooral ook in het geheel van alle beelden die het thema van dit project zouden moeten uitbeelden en naar voor brengen. In het gepresenteerde eindresultaat komt deze na te streven eenheid, die wenselijke en zelfs noodzakelijke 'synthese', toch maar zwakjes tot uiting. Naar mijn aanvoelen is dit euvel niet enkel te wijten aan een weinig gerichte en gestructureerde selectie van de beelden maar aan de aanpak, het concept en de fotografische uitwerking van het beoogde project zelf. Er is inderdaad iets té veel 'toeval' in het spel, er is iets té veel van 'alles', waardoor men door de bomen nog moeilijk het (Siberische) bos kan zien dat men voor ogen had.
Al met al toch goed, creatief, vernieuwend en inhoudelijk sterk, intens en interessant werk, in alle betekenissen van het begrip 'werk'.
Er zouden méér KASK meesters en meesteressen van dit slag en niveau moeten zijn.

Geen opmerkingen: